Liever schuldig

Wit

Alles is wit. De muren, de deur en het plafond. Ze vraagt of ik naar haar toe wil komen, onder het witte beddengoed. Ik weet niet waarom, maar ik luister. Zij in haar witte ondergoed, ik weet niet waar het mijne is. Als haar handen over mijn lichaam gaan wordt het leeg in mijn hoofd. De machteloosheid stort zich als een groot wit laken over me heen. Ik lig eronder en kan niets doen. Op de grond ligt mijn natte witte handdoek. Een klein verloren hoopje, net als ik. Alles is wit, behalve wat ze doet.

Machteloos

Al snel na het seksueel misbruik maakt de machteloosheid plaats voor iets anders. Ik ben gewend dat de schuld van dingen waar ik niets aan kan doen bij mij wordt gelegd. Dat is wat ik ken en dat is wat ik nu weer doe. Zwarte plekken van schuld vormen zich op het witte laken dat over me heen ligt. Ergens in mijn hoofd ontstaat de gedachte dat als ik erover praat de gevolgen voor mij zijn en ik thuis weg moet. Dus blijf ik zwijgen en krijgt het schuldgevoel alle ruimte om zich met mijn hele zijn te verwikkelen.

Schuldig

Ik raak nog vervreemder van mijn lichaam dan ik al ben, want het is dit lichaam dat me heeft verraden. De schuld neemt me over en ik raak steeds verder beschadigd. Je kunt bijna niet meer zien dat het zwart geworden laken ooit wit was. Ik breng mezelf in onverstandige situaties, want wat maakt het allemaal nog uit als alles al verloren is en ik het kwetsbaarste wat ik had niet meer heb. Maar het maakt wel uit.

Schijncontrole

En toch, ondanks alle impact die het schuldgevoel op me heeft, ben ik liever schuldig dan machteloos. Van alle gedachten en gevoelens omtrent het misbruik, is het de machteloosheid waar ik het meest mee worstel. Het is te overweldigend en pijnlijk om te kunnen verdragen. Dan maar liever het schuldgevoel en de schijncontrole die het me geeft. Ondertussen weet ik dat het mijn schuld niet is, maar het zit nog steeds verweven met alles wat ik ben. Langzaam probeer ik de machteloosheid steeds meer toe te laten, zodat wat zwart is geworden weer wit mag zijn.

Zwart

Alles is zwart. Mijn zelfbeeld, mijn omgeving en mijn toekomst. Zij leeft door alsof er niets aan de hand is, terwijl ik steeds verder afglijd. Het zwarte laken met schuld drukt zwaar op me. Ik ga steeds minder eten, beschadig mezelf en trek me terug in de wereld in mijn hoofd. Zwarte gedachten dringen zich op, terwijl ze verlangend naar me blijft kijken. Alles is zwart, behalve haar geweten.